مقدمه 

مصافحه چیست ؟ دست دادن به یکدیگرهنگام ملاقات, دست دردست هم گذاشتن

معانقه چیست ؟ دست درگردن یکدیگرانداختن , همدیگر را در آغوش کشیدن

منبع : سایت دیکشنری آنلاین فارسی

و اما فضیلت مصافحه و معانقه از کتاب حلیه المتقین / علامه مجلسی ، ص 297 ، فصل 2  :

ابتدا مصافحه : امام محمد باقر (علیه السلام) می فرمایند : سزاوار است که دو مومن اگر چه به اندازه ی درختی میان ایشان فاصله شود و یکدیگر را نبینند، باز هنگام ملاقات ، باید مصافحه کنند. 

در حدیث دیگر فرمود : هر کس دستش را دیرتر جدا کند ، ثوابش بیشتر است 

امام صادق می فرمایند : با یکدیگر مصافحه کنید که کینه ها را از سینه ها می برد. 

اما در معانقه محدودیت های وجود دارد که مومن باید مواظب باشد تا در دام شیطان و نفس اماره نیفتد 

امام صادق می فرمایند : دهان را نباید بوسید مگر برای زن و فرزند خود 

علامه ی مجلسی (رحمه الله) بعد از چند حدیث در رابطه با بوسیدن دست در مقام جمع بندی احادیث می فرمایند : محتمل است که (دست بوسی) مخصوص ائمه ی معصومین باشد و اظهر آن است که شامل سادات و علما نیز باشد؛ زیرا برای آن تعظیم ایشان می کنند که فرزند آن حضرت ، حافظ علوم و مروج دین آن حضراتند. احوط آن است که غیر از دست پیغمبر و امام را نبوسند (البته این فتوای علامه بوده و بدیهی است در این زمان هر کس باید به مرجع خود مراجعه کند. 

و اما در فضیلت معانقه : 

امام صادق می فرمایند : هر مومنی که به دیدار مومنی دیگری برود وقتی با یکدیگر ملاقات و مصافحه می کنند و دست در گردن یکدیگر می اندازند (معانقه) حق تعالی روی رحمت خویش را به سوی ایشان می گرداند. 

امام علي علیه السلام:

شَرُّ النّاسِ مَن لا يُبالِي أن يَراهُ النّاسُ مُسِيئا؛

بدترينِ مردم كسى است كه پروا نكند از اينكه مردم او را گناهكار ببينند.

غرر الحكم: ح ۵۷۰۲/ گزيده غررالحكم و دررالكلم، ص58

قال (الصادق) ع : معنى صفة الإيمان الإقرار و الخضوع لله بذل الإقرار و التقرب إليه به و الأداء له بعلم كل مفروض من صغير أو كبير من حد التوحيد فما دونه إلى آخر باب من أبواب الطاعة أولا فأولا مقرون ذلك كله بعضه إلى بعض موصول بعضه ببعض فإذا أدى العبد ما فرض عليه مما وصل إليه على صفة ما وصفناه فهو مؤمن مستحق لصفة الإيمان مستوجب للثواب و ذلك أن معنى جملة الإيمان الإقرار و معنى الإقرار التصديق بالطاعة فلذلك ثبت أن الطاعة كلها صغيرها و كبيرها مقرونة بعضها إلى بعض فلا يخرج المؤمن من صفة الإيمان إلا بترك ما استحق أن يكون به مؤمنا و إنما استوجب و استحق اسم الإيمان و معناه بأداء كبار الفرائض موصولة و ترك كبار المعاصي و اجتنابها و إن ترك صغار الطاعة و ارتكب صغار المعاصي فليس بخارج من الإيمان و لا تارك له ما لم يترك شيئا من كبار الطاعة و لم يرتكب شيئا من كبار المعاصي فما لم يفعل ذلك فهو مؤمن لقول الله إِنْ تَجْتَنِبُوا كَبائِرَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئاتِكُمْ وَ نُدْخِلْكُمْ مُدْخَلًا كَرِيماً يعني المغفرة ما دون الكبائر فإن هو ارتكب كبيرة من كبائر المعاصي كان مأخوذا بجميع المعاصي صغارها و كبارها معاقبا عليها معذبا بها فهذه صفة الإيمان و صفة المؤمن المستوجب للثواب 

معناى ايمان عبارت است از: اقرار، فروتنى در برابر خدا. بوسيله اين اقرار، تقرب جستن به درگاه او، و انجام كليه واجبات كوچك يا بزرگ از توحيد و خداشناسى تا آخر ابواب طاعت به ترتيب كه اينها همه به هم مربوط و پيوسته است، آنگاه كه بنده واجباتى را كه شناخت به نحوى كه توصيف كرديم انجام داد، مؤمن و در خور صفت ايمان، و مستوجب ثواب است، زيرا معناى ايمان جملگى اقرار است و معناى اقرار: تصديق (و گردن نهادن) به اطاعت، از اين رو ثابت شد كه اطاعتها كلا كوچك و بزرگ همه به هم مربوط است. و مؤمن از صفت ايمان بدر نرود جز با ترك آنچه اين صفت را ايجاب كرده بود يعنى ترك واجبات بزرگ و انجام گناهان كبيره، اما ترك طاعتهاى كوچك، يا ارتكاب اين گونه معاصى او را از حصار ايمان بدر نبرد، مادامى كه واجبى بزرگ را فرو ننهد، و گناهى بزرگ را مرتكب نشود، چه خداوند فرموده: «اگر از گناهان بزرگى كه نهيتان كرده‏اند دورى گزينيد، ما از گناهان ديگرتان بگذريم و شما را به مقامى ارجمند رسانيم.» (نساء: 31). كه مراد آمرزش گناهان كوچك است، و چنانچه مرتكب گناه بزرگى شد بر همه گناهان كوچك يا بزرگ مؤاخذه شود و كيفر و عذاب بيند، اين بود توصيف ايمان، و مؤمن مستوجب ثواب.

تحف العقول / ص 380

رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) می فرمایند: کسی که در حق علی شک کند ، کافر است

بحارالانوار،ج38،ص135

احدی از پل صراط عبور نخواهد کرد مگر کسی که علی(علیه السلام) برای او جواز عبور بنویسد 

الریاض النصره ، ج3 ، ص137

سرلوحه ی نامه ی اعمال مومن محبت علی بن ابیطالب است

تاریخ بغداد ، ج4 ، ص410

پیامبر خطاب به علی علیه السلام فرمودند : ای علی اگر کسی خدا را به اندازه ی نوح عبادت کند و همسنگ کوه احد در راه خدا انفاق کند و آن مقدار عمر کند که هزار بار با پای پیاده حج به جای آورد و سپس در میان صفا و مروه مظلومانه کشته شد اگر ولایت تو را نپذیرد بوی بهشت به مشامش نمی رسد و داخل بهشت نمی رود

مناقب خوارزمی ، ص68

از حضرت امام صادق (علیه السلام) نقل شده است: هر کس در خواب ترسد ، پیش از خواب ده مرتبه بگوید ((لا اله الا الله 

وحده لا شریک له یحیی و یمیت و یمیت و یحیی و هو حیّ لا یموت )) سپس تسبیحات حضرت زهرا را بگوید

در حلیه المتقین از علامه مجلسی آمده است که در حدیثی صحیح از مفضل بن عمر نقل شده است که

روزی به خدمت امام صادق رسیدم و انگشتر فیروزه در دست داشتم، حضرت فرمودند پنج انگشتر دوست دارم که شیعیان من در دست داشته باشند: ... و پنجم آن در نجف اشرف است که هرکس آن را در دست کند، و به آن نظر کند، خداوتد عالمیان به خاطر هر نظر او ثواب یک حج و یا عمره و یا زیارت پیامبران و صالحان را برایش می نویسد

حلیه المتقین، ص38

قال علی (علیه السلام) :

عَجِبتُ لِمَن یَقنَطُ و مَعَهُ الاِستِغفارُ

امام علی (علیه السلام) می فرمایند:

تعجب می کنم از کسی که از رحمت پروردگار مأیوس می شود، در حالی که جای استغفار و طلب آمرزش هست!!!

نهج البلاغه، کلمات قصار، حدیث 84

امام حسین (ع) خطاب به مردی که تقاصای نصیحت کرده بود ، فرمود : « بپرهیزید از انجام کاری که موجب پوزش و عذر خواهی تو گردد. مومن کسی است که بدی نمی کند و عذر خواهی نیز نمی نماید و اما منافق کسی است که هر روز بدی می کند و سپس پوزش و عذر خواهی می کند. »

منبع : تحف العقول - ص 253

حضرت رسول اکرم ( صلی الله علیه و آله ) می فرمایند :

تو ، تا آن زمان قرآن می خوانی که تو را ( از گناهان ) باز می دارد.

پس اگر بازنداشت ،

قرآن نخوانده ای.

منبع : شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید - جلد 10 - صفحه 23

امیر مومنان علی ( علیه السلام ) می فرمایند :

بدانید، در قرآن خواندی که با تفکر و تامل همراه نباشد ،

خبری نیست

بدانید ، در عبارتی که با فهم و اندیشه همراه نباشد ،

خبری نیست 

منبع : بحار الانوار - جلد 92 - صفحه 211

امیر مومنان علی ( علیه السلام ) می فرمایند

اگر کسی بر علم خود توکل نماید گمراه شود و اگر کسی بر عقل خود تکیه کند دچار لغزش می شود و آن که بر مال خود تکیه کند، گمراه می گردد و آن کس که به خدا توکل کند پاینده گردد.

امام رضا ( علیه السلام ) می فرمایند

گمان و ظن خود را نسبت به خداوند نیکو گردان ، که خداوند عزوجل می فرماید :

من نزد گمان نیکوی بنده ام می باشم اگر گمان او نسبت به من نیکو باشد با او به نیکویی رفتار خواهم کرد و اگر گمان او نسبت به من شر باشد ، با او با بدی رفتار می کنم. ( که بازتابی از اعمال خود اوست )

امام صادق علیه السلام می فرمایند : تورا سفارش می کنم که خردسالان مسلمین را به فرزندی و میان سالان را به برادری و بزرگسالان را به پدری بگیر و همانند رفتاری که در خانه داری به فرزندان عطوفت کن، به برادران دینیت بپیوند و به پدر نیکی نما.

منبع : مجله الهادی - سال دوم شماره 1 - ص 3

تهمت