الاول ما یرد مرفوعا و غیر 

اول آن چیز هایی است که فقط مرفوعند 

الاول : الفاعل و هو ما اسند الیه العامل فیه قائما به ؛ و هو ظاهر و مضمر ، فالظاهر ظاهر ، و المضمر بارز أو مستتر 

که اولی آن ها فاعل است . فاعل : فعلی که توسط آن(فاعل) قائم شده و انجام شده است به آن اسناد داده می شود. 

انواع فاعل : 1. ظاهر  2. ضمیر ... پس ظاهر که واضح است و ضمیر نیز دو نوع است 1.بارز 2. مستتر

والاستتار یجب فی الفعل فی سته مواضع : فعل الامر للواحد المذکر ، و المضارع المبدوء بتاء الخطاب للواحد ، أو  بالهمزه أو بالنون ، و فعل الاستثناء و فعل التعجب. 

استتار ضمیر فاعلی در فعل در 6 جا واجب است 

1. فعل امر حاضر صیغه ی 1 : اکرم 

2. مضارعی که با تاء خطاب آغاز می شود برای مفرد (صیغه ی 7) : تکرم ُ

3. مضارعی که با همزه یا نون آغاز می شود (صیغ 13 و 14) : أکرم ، نکرم 

4. فعل الاستثناء : عدا - لیس و ...

5. فعل التعجب : ما أکرمه 

و الحق بذلک : ((زید قام أو یقوم)). و ما یظهر فی بعض هذه المواضع : ک: ((أقوم أنا)) فتأکید للفاعل ک: ((قمت أنا)) 

هم چنین این مثال مذکور نیز ملحق می شود به آن 6 موارد بالا که استتار ضمیر در آنها واجب بود ، پس اگر در مواردی دیدیم که ضمیر ظاهر شده است ، ضمیر فاعلی نیست بلکه تاکیدی است برای ضمیر مستتر ، پس هیچ گاه این ضمیر ظاهر نمی شود و آن چیزی که بعضی ظاهر می شود تاکید برای آن ضمیر مستتر است. 

تبصره : و تلازم الفعل علامت التأنیث ان کان فاعله ظاهرا حقیقی التانیث، ک: ((قامت هند)) أو ضمیرا متصلا مطلقا ک :((هند قامت)) و ((الشمس طلعت)) 

مواردی که واجب است در آن عامل فاعل مونث بیاید جایی است که فاعل 1. اسم ظاهر مونث حقیقی باشد مثل هند و یا 2. ضمیر متصلی باشد که به مونث رجوع می کند. قید مطلقا در اینجا یعنی چه به مونث حقیقی رجوع کند و چه به مجازی علی السویه است. 

و لک الخیار مع الظاهر اللفظی ک : ((طلعت أو طلع الشمس)) و یترجح ذکرها مع الفصل بغیر الا ، نحو ((دخل أو دخلت الدار هند)) و ترکها مع الفصل بها ، نحو ((ما قام الا امراه)) و کذا فی باب نعم و بئس 

در این متن به سه مورد از احکام تذکیر و تانیث عامل اشاره شده است : 

1. و اما موردی که تذکیر و تانیث عامل فاعل در آن ها مساوی است : فاعل اسم ظاهر مونث غیر حقیقی باشد. مثال بالا

2. موردی که تأنیث بهتر از تذکیر است : جایی که بین فاعل و عامل چیزی فاصل شده و آن فاصل ، الا نیست. مثال مذکور

3. موردی که تذکیر بهتر از تأنیث است : جایی که بین فاعل و عامل الا فاصل شده مثل: ما قام الا امراه 

مسأله : الاصل فی الفاعل تقدمه علی المفعول. 

اصل در این است که فاعل بر مفعول مقدم باشد

و یجب ذلک اذا خیف اللبس أو کان ضمیرا متصلا و المفعول متاخرا عن الفعل

مواردی که واجب است فاعل مقدم از مفعول باشد : 

1. هنگامی که به دلیلی عدم وجود قرینه ترس از اشتباه فاعل با مفعول باشد : مثل اکرم عیسی موسی 

2. فاعل ضمیر متصل باشد ولی مفعول ضمیر متصل نباشد : مثل اکرمت زیدا 

و یمتنع اذا اتصل به ضمیر المفعول أو اتصل ضمیر المفعول بالفعل و هو غیر متصل. 

مواردی که واجب است فاعل موخر از مفعول بیاید : 

1. ضمیری به فاعل متصل باشد که به مفعول باز می گردد : مثل اذ ابتلی ابراهیم ربه 

2. مفعول ضمیر متصل باشد در حالیکه فاعل ضمیر متصل نیست : مثل فنادته الملائکه 

و ما وقع منهما بعد الا أو معناها وجب تأخیره 

و به طور کلی هر کدام از فاعل و مفعولی که واقع شوند بعد از الا یا سایر ادات استثناء واجب التاخیر می شوند. 

برای دانلود کلیک کنید. 

رمز فایل : www.serat.rzb.ir

ﻧﻤﺎﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﻛﺎﻇﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴلام:

ﺩﻭ ﺭﻛﻌﺖ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺭﻛﻌﺖ ﺣﻤﺪ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻭ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻣﺮﺗﺒﻪ:

ﺩﻋﺎﻯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ

ﺇِﻟَﻬِﻲ ﺧَﺸَﻌَﺖِ ﺍلأَْﺻْﻮَﺍﺕُ ﻟَﻚَ ﻭَ ﺿَﻠَّﺖِ ﺍلأَْﺣْلاَمُ ﻓِﻴﻚَ

ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺁﻭﺍﺯﻫﺎ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻉ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻘﻮﻝ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺣﻴﺮﺍﻥ

ﻭَ ﻭَﺟِﻞَ ﻛُﻞُّ ﺷَﻲْ ءٍ ﻣِﻨْﻚَ ﻭَ ﻫَﺮَﺏَ ﻛُﻞُّ ﺷَﻲْ ءٍ ﺇﻟَﻴْﻚَ

ﻭ ﻫﺮ ﻣﻮﺟﻮﺩﻯ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﺗﺮﺳﺎﻧﻰ ﺑﺴﻮﻯ ﺗﻮ ﮔﺮﻳﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ

ﻭَ ﺿَﺎﻗَﺖِ ﺍلأَْﺷْﻴَﺎءُ ﺩُﻭﻧَﻚَ ﻭَ ﻣَلأََ ﻛُﻞَّ ﺷَﻲْ ءٍ ﻧُﻮﺭُﻙَ

ﻭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺟﺰ ﺗﻮ(ﺟﺰ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺗﻮ)ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻮﺭ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ

ﻓَﺄَﻧْﺖَ ﺍﻟﺮَّﻓِﻴﻊُ ﻓِﻲ ﺟَلاَﻟِﻚَ ﻭَ ﺃَﻧْﺖَ ﺍﻟْﺒَﻬِﻲُّ ﻓِﻲ ﺟَﻤَﺎﻟِﻚَ

ﭘﺲ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﻯ ﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﻯ ﻭ ﻧﻮﺭ ﻭ ﺯﻳﺒﺎ ﻭ ﭘﺮ ﺑﻬﺎﻳﻰ ﺩﺭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ

ﻭَ ﺃَﻧْﺖَ ﺍﻟْﻌَﻈِﻴﻢُ ﻓِﻲ ﻗُﺪْﺭَﺗِﻚَ ﻭَ ﺃَﻧْﺖَ ﺍﻟَّﺬِﻱ لاَ ﻳَﺌُﻮﺩُﻙَ ﺷَﻲْ ءٌ

ﻭ ﺗﻮ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺩﺭ ﻣﻘﺎم ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺗﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﻤﻰ ﺳﺎﺯﺩ

ﻳَﺎ ﻣُﻨْﺰِﻝَ ﻧِﻌْﻤَﺘِﻲ ﻳَﺎ ﻣُﻔَﺮِّﺝَ ﻛُﺮْﺑَﺘِﻲ ﻭَ ﻳَﺎ ﻗَﺎﺿِﻲَ ﺣَﺎﺟَﺘِﻲ

ﺍﻯ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺨﺶ ﻣﻦ ﺍﻯ ﺩﻟﮕﺸﺎﻯ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻏﻢ ﻭ ﺩﻟﺘﻨﮕﻰ ﺍﻯ ﺑﺮ ﺁﺭﻧﺪﻩ ﺣﺎﺟﺖ ﻣﻦ

ﺃَﻋْﻄِﻨِﻲ ﻣَﺴْﺄَﻟَﺘِﻲ ﺑِلاَ ﺇﻟَﻪَ ﺇلاَّ ﺃَﻧْﺖَ ﺁﻣَﻨْﺖُ ﺑِﻚَ ﻣُﺨْﻠِﺼﺎً ﻟَﻚَ ﺩِﻳﻨِﻲ

ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻖّ ﻳﻜﺘﺎﻳﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍم ﺑﺎ ﺍﺧلاﺹ ﺩﺭ ﺩﻳﻨﻢ

ﺃَﺻْﺒَﺤْﺖُ ﻋَﻠَﻰ ﻋَﻬْﺪِﻙَ ﻭَ ﻭَﻋْﺪِﻙَ ﻣَﺎ ﺍﺳْﺘَﻄَﻌْﺖُ ﺃَﺑُﻮءُ ﻟَﻚَ ﺑِﺎﻟﻨِّﻌْﻤَﺔِ

ﺻﺒﺢ ﻛﺮﺩم ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﺮ ﻋﻬﺪ ﻭ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺑﻨﻌﻤﺖ ﺳﻮﻯ ﺗﻮ ﺭﺟﻮﻉ ﻛﻨﻢ

 ﻭَ ﺃَﺳْﺘَﻐْﻔِﺮُﻙَ ﻣِﻦَ ﺍﻟﺬُّﻧُﻮﺏِ ﺍﻟَّﺘِﻲ لاَ ﻳَﻐْﻔِﺮُﻫَﺎ ﻏَﻴْﺮُﻙَ

ﻭ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺪﺭﮔﺎﻩ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﺗﻮ ﻛﺴﻰ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ

ﻳَﺎ ﻣَﻦْ ﻫُﻮَ ﻓِﻲ ﻋُﻠُﻮِّﻩِ ﺩَﺍﻥٍ ﻭَ ﻓِﻲ ﺩُﻧُﻮِّﻩِ ﻋَﺎﻝٍ

ﺍﻯ ﺧﺪﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﻠﻨﺪﻯ ﻣﻘﺎم ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﻧﺰﺩﻳﻜﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﻯ

ﻭَ ﻓِﻲ ﺇِﺷْﺮَﺍﻗِﻪِ ﻣُﻨِﻴﺮٌ ﻭَ ﻓِﻲ ﺳُﻠْﻄَﺎﻧِﻪِ ﻗَﻮِﻱٌّ ﺻَﻞِّ ﻋَﻠَﻰ ﻣُﺤَﻤَّﺪٍ ﻭَ ﺁﻟِﻪِﻭ ﺍﺷﺮﺍﻕ ﺟﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﻭﺷﻨﻰ ﺑﺨﺶ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻰ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻨﺘﻬﺎﻯ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﺩﺭﻭﺩ ﻓﺮﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﺤﻤّﺪ(ﺹ)ﻭ ﺁﻝ ﺍﻭ.

زکریا جزء پیامبران شهید می باشد. 

بنی اسرائیل او را متهم به زنا نمودند با حضرت مریم (که دختر آن حضرت بود) 

پس قصد قتل زکریا را کردند ولی او فرار کرد، پناه برد به درخت، درخت از هم باز شد پس در وسط آن درخت پنهان گردید. 

شیطان قبایش را بیرون کشید و به مردم گفت که او وسط درخت پنهان است ، قبایش نیز معلوم است. 

مردم خواستند درخت را از ریشه در آورند ولی شیطان گفت با اره درخت را نصف کنند. 

(بدین طریق حضرت زکریا را کشته و سر از بدنش جدا نمودند.)

داستان های تبلیغی ، ص 107

بسم الله الرحمن الرحیم

فصل اول : وجوب ، امکان ، امتناع

ضرورت

بعضی از صفات برای بعضی از موضوعات ضروری است و باید بر آن ها حمل شود مثل حمل صفت زوجیت بر عدد 2 ، اما بعضی ضروری نیستند مثل حمل صفت شیرینی برای بستنی

به عبارتی دیگر زوجیت و عدد 8 از هم انفکاک ناپذیرند بر خلاف شیرینی و بستنی ...

پس می توان گفت عدد 8 زوج است بالضروره !

به قیودی چون بالضروره و لابالضروره جهت می گویند (و اگر در قضیه ای باشند آن قضیه موجهه نام دارد.

وجوب ، امتناع

ضرورت و لا ضرورت مختص به صفت خاصی نیست بلکه برای هر موضوعی حمل می شود.

حال همانطور که حمل صفتی برای موضوعی ضروری است وجود هم برای بعضی ضروری برای بعضی غیر ضروری و یا حتی ممتنع است.

اگر ضروری الوجود بود                   واجب

اگر ضروری العدم بود                    ممتنع نام دارد.

امنتاع بالذات و امتناع بالغیر

اگر علل چیزی محقق نشود هرگز آن چیز به وجود نمی آید ، پس تحقق آن چیز ذاتا محال نیست ولی به دلیل نبود عوامل به وجود آورنده اش موجودیت نیافته است.

به این قسم ، امتناع بالغیر می گویند.

اما اگر چیزی وجودش ذاتا محال بود و موجودیتش تناقض به حساب می آمد به آن ممتنع بالذات می گویند.

پس ممتنع بالذات هرگز موجودیت نمیابد ولی ممتنع بالغیر با تغییر اوضاع و به وجود آمدن عللش موجود می شود.

وجوب بالذات و     وجوب بالغیر

اگر چیزی صرف نظر از عوامل بیرونی و با نظر به ذات آن واجب الوجود باشد ، واجب بالذات و اگر به خاطر عوامل بیرونی واجب شده باشد ، واجب بالغیر نام دارد.

واجب بالغیر : مثل طوفانی که همه علل ناقصه اش تحقق یافته اند، قاعدتا تحققش واجب است.

واجب بالذات : منحصر است در وجود خداوند تبارک و تعالی.

امکان بالذات

اگر چیزی نه واجب بالذات بود و نه ممتنع بالغیر ، ممکن بالذات است.

پس ممکن بالذات یعنی چیزی که نه ذاتا واجب الوجود باشد و نه ذاتا واجب العدم.

واضح است که ممکن بالذات نمی تواند واجب بالذات یا ممتنع بالذات باشد. لکن هر ممکنی حتما یا باید واجب بالغیر باشد و یا ممتنع بالغیر. (چرا که در ابتدا بی طرف و علی السویه است . حال یا عللش محقق می شود که در این صورت واجب بالغیر می شود و یا محقق نمی شوند که می شود ممتنع بالغیر)  برگرفته از کتاب در آمدی بر فلسفه ی اسلامی / آقای عبدالرسول عبودیت 

پایتخت حکومت حضرت مهدی

امام صادق : پایتخت حکومت مهدی شهر کوفه ، محل حکومتش مسجد جامع کوفه ، و محل تقسیم بیت المال مسجد سهله خواهد بود.

نحوه ی سلام گفتن بر امام زمان

طبق روایات اینگونه است که گفته شود :

((السلام علیک یا بقیه الله))

شعار اصحاب امام حسین

یا لثارات الحسین (ای خون خواهان حسین)

نقش انگشتری آن حضرت

بر انگشتر آن بزرگوار جمله ی ((انا حجه الله)) یا ((انا حجه الله و خالصته))

شمشیر آن بزرگوار

نام شمشیر آن حضرت ((سیف الله)) (شمشیر خدا)) است.

نماز امام زمان

مانند نماز صبح دو رکعت است، فقط در هر رکعت آیه ی إیاک نعبد و إیاک نستعین صد بار قرائت می شود. پس از پایان نماز نیز دعای ((الهی عظم البلاء و برح الخفاء ...)) تا آخرش خوانده می شود.

فضیلت نیمه ی شعبان

امام صادق می فرمایند: از امام باقر درباره ی فضیلت شب نیمه ی شعبان سوال شد. حضرت فرمودند: شب نیمه ی شعبان پس از شب قدر با فضیلت ترین شبهاست.

امیرالمومنین ، اسدالله الغالب ، علی بن ابیطالب (علیه الصلاه و السلام) چنین فرمودند: در شگفتم از کسی که چهار شب از سال را به بیهودگی بگذراند:

1.     شب عید قطر

2.     شب عید قربان

3.     شب نیمه ی شعبان

4.     و اولین شب از ماه رجب

یکی از اعمالی که در شب نیمه ی شعبان وارد شده است، خواندن دعای کمیل است. 

مشرف گشت سلمان بر حضور حضرت زهرا

که ای خیر النسا،در دل مرا رازیست پر معنا

ندانم از چه بی تاب حسین است این دل شیدا

ولایش در دل زارم حسین را دوست میدارم

به سلمان فاطمه فرمود که ای سردار ایرانی

بدان دردی که تو داری ندارد هیچ درمانی

مرا هم این چنین رازی بود در سینه پنهانی

به عشق او گرفتارم،حسین را دوست میدارم

غرض زهرا و سلمان بر حضور مرتضی رفتند

محبان مشکل خود را به آن مشکل گشا گفتند

به جای چاره سازی از علی این جمله بشنفتند:

منی که فخر ابرارم حسین را دوست میدارم

کلید حل این مشکل به دست مصطفی باشد

سه عاشق آمدند آنجا که طاها را سرا باشد

رسول الله فرمود عشق من بیش از شما باشد

حسینٌ مِنّی أذکارَم ، حسین را دوست می دارم

چو حل این معما بر پیمبر نیز مشکل شد

امین وحی با این زمزمه از عرش نازل شد

که : یا احمد خدا گوید حدیث عشق کامل شد

قسم بر چرخ دوّارم ، حسین را دوست میدارم